بررسی بازی Dead Rising Deluxe Remaster | شریرِ مُردَد!

برای کسانی که هنوز دد رایزینگ را تجربه نکرده‌اند، شاید داستان و شخصیت‌های فکاهی بازی در نگاه اول چندان مهم به نظر نرسند، اما طرفداران قدیمی می‌دانند که زیر این لایه رنگارنگ، داستانی تیره و کاراکترهایی خاکستری پنهان شده‌اند. روایتی که مصرف‌گرایی انسان‌ها را به نقد می‌کشد و

شخصیت‌های مختلفی را با چالش‌های بنیادین نمایش داده است؛ از مغازه‌داری که به‌خاطر از دست دادن شغل‌اش به جنون رسیده و دلقکی که از مرگ کودکان دچار فروپاشی روانی شده، تا فرماندهی که هنوز نتوانسته با مرگ هم‌رزمان و زامبی شدن خانواده‌اش کنار بیاید؛ شخصیت‌هایی که مشخصا

گونه‌هایی متنوع از «حرص» را به‌تصویر می‌کشند؛ از حرص زدن برای پول گرفته تا مسولیت‌پذیری افراطی؛ اگر هر کسی نتواند، ژاپنی‌ها خیلی خوب می‌توانند سیاهی‌ها و مرگ را لابه‌لای کاغذ کادوهای رنگارنگ بپیچند و پنهان کنند؛ اما اوضاع دقیقا زمانی کنایه‌آمیز می‌شود که یک «قهرمان» آمریکایی برای

نجات اوضاع وارد قصه می‌شود. ریزبینی کیجی اینافونه و اعضای تیم‌اش در خلق دنیا و قصه ددرایزینگ هنوز هم مثال‌زدنی است. قصه‌ی دد رایزینگ را هنوز هم می‌توان از نگاه سیاسی، اجتماعی و رویکرد ذن بودیسم ژاپنی (مکتب دینی حاکم بر جامعه ژاپن با تاکید همیشگی بر دوری انسان از حرص و

طمع) تحلیل کرد و دقیقا اینجاست که می‌بینیم با قصه‌ای طرفیم که حتی گذر زمان هم نمی‌تواند لکه‌ای بر آن بیندازد.